Νέος Πρόεδρος της Βουλής με 283 ψήφους ο Κωνσταντίνος Τασούλας

O Κωνσταντίνος Τασούλας είναι και επίσημα ο νέος Πρόεδρος της Βουλής έπειτα από την ονομαστική ψηφοφορία που διεξήχθη πριν από λίγο στην Ολομέλεια.

Τον νέο πρόεδρο υπερψήφισαν οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ, της Ελληνικής Λύσης και του ΜέΡΑ25 με αποτέλεσμα να λάβει 283 ψήφους από τις 298.

Παρών δήλωσε η ΚΟ του ΚΚΕ. Η ψηφοφορία ήταν ονομαστική και η διακομματική στήριξη της εκλογής του νέου προέδρου της Βουλής, οδήγησε στο αποτέλεσμα των 283 ψήφων, ένα αποτέλεσμα που χαρακτηρίζεται ρεκόρ στα κοινοβουλευτικά χρονικά, δεδομένου ότι ξεπέρασε το αποτέλεσμα εκλογής της Ζωής Κωνσταντοπούλου που είχε λάβει 235 ψήφους. Ο Νίκος Βούτσης είχε αναδειχθεί πρόεδρος της Βουλής με 181 ψήφους. Για την εκλογή του προέδρου της Βουλής προηγήθηκε φανερή ψηφοφορία, σύμφωνα με τις αλλαγές που έχουν επέλθει στον Κανονισμό της Βουλής, και όχι μυστική ψηφοφορία όπως έγινε στο παρελθόν.

Το βιογραφικό του Κωνσταντίνου Τασούλα

Ο κ. Τασούλας γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου του 1959. Είναι είναι παντρεμένος με τη Φανή Σταθοπούλου και έχει δύο παιδιά. Είναι δικηγόρος Αθηνών. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έχει εργασθεί κατά την περίοδο 1988-89 σε Δικηγορική εταιρία του Λονδίνου ως υπότροφος του Βρετανικού Συμβουλίου.

Υπήρξε ιδιαίτερος γραμματέας του Ευαγγέλου Αβέρωφ-Τοσίτσα, Επίτιμου Προέδρου της Ν.Δ.από το 1981 έως το 1990 και ειδικός σύμβουλος στα Υπουργεία Εθνικής Οικονομίας, Εμπορίου και γεωργίας (1989-1990).

Διετέλεσε Πρόεδρος του Οργανισμού Προωθήσεως Εξαγωγών (Ο.Π.Ε.) από το 1990 έως το 1993. Εξελέγη Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Κηφισιάς το 1990. Το 1994 εξελέγη Δήμαρχος Κηφισιάς. Στις Βουλευτικές εκλογές του 2000 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Ιωαννίνων με τη Νέα Δημοκρατία. Επανεξελέγη στις βουλευτικές εκλογές του 2004, του 2007,του 2009 και του 2012 (Μάϊος και Ιούνιος). Το 2006 ορίσθηκε, από τον πρωθυπουργό, Αναπλ. Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας. Το 2007 ορίσθηκε Υφυπουργός Εθνικής Αμύνης. Το Φεβρουάριο του 2010 εκλέχθηκε Γενικός Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδος της Νέας Δημοκρατίας.

Τον Ιούνιο του 2013 ορίσθηκε, από τον κ. Αντώνη Σαμαρά, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής. Στις εκλογές τις 7ης Ιουλίου επανεξελέγη πρώτος στην περιφέρεια Ιωαννίνων.

Η πρώτη ομιλία του Κωνσταντίνου Τασούλα

Πριν απ’ όλα ευχαριστώ τα μέλη της Θ΄Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων, αυτής που προέκυψε από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου για την άκρως τιμητική υπερψήφιση της υποψηφιότητός μου, μιας υποψηφιότητος που μου επεφύλαξε τη μεγάλη διάκριση και ευθύνη να υποβάλλει η Νέα Δημοκρατία και ο Πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Επιτρέψτε μου όμως να εκφράσω ξεχωριστά τις ευχαριστίες, το σεβασμό και την ευγνωμοσύνη μου προς τους πολίτες της ιδιαίτερης πατρίδος μου, των Ιωαννίνων, που επί εικοσαετία, σε εννέα διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, με επιλέγουν ως εκπρόσωπό τους στο Εθνικό Κοινοβούλιο με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας.

Αλλά σε τι τοπίο και με ποιόν ορίζοντα ξεκινά τις εργασίες της η νέα εξακομματική Βουλή της ΙΗ΄ περιόδου; Προφανώς απέχουμε πολύ από την περιγραφή της πατρίδος του, όπως την έκανε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ στο συναρπαστικό βιβλίο του “Τα Νεανικά μου Χρόνια”:

“Εγώ ήμουν παιδί της Βικτωριανής εποχής όταν η θέση της χώρας μου φαινόταν σταθερά διαμορφωμένη, όταν η θέση της στο εμπόριο και στη θάλασσα ήταν ασυναγώνιστη, και όταν η συνειδητοποίηση του μεγαλείου της Αυτοκρατορίας μας και του καθήκοντός μας να το διατηρήσουμε αύξανε διαρκώς.”

Η μεγάλη εικόνα για μας είναι προφανώς διαφορετική, εκτός, ελπίζω, από τη συνειδητοποίηση του καθήκοντος να στερεώσουμε με διάρκεια τη χώρα και τους θεσμούς της. Είναι και αφάνταστα δυσκολότερη, αλλά και προκλητικά απλή: Τα χρόνια της κρίσης σε οικονομικούς όρους, η Ελλάδα πήγε 25% πίσω στο ΑΕΠ της, και η Ευρωζώνη 25% μπροστά. Γι’ αυτό και το κοινό όραμα του λαού μας, του κουρασμένου και εύλογα δύσπιστου λαού μας, είναι η επίτευξη της προκοπής και μιας καλύτερης και ισχυρής Ελλάδος. Αυτή την Ελλάδα καλείται η τρισυπόστατη Πολιτεία να επιδιώξει. Αυτή την Ελλάδα οφείλουμε εμείς, οι αντιπρόσωποι του κυρίαρχου λαού, να χτίσουμε μέσα από τη θεσμική αρματωσιά της νομοθετικής εξουσίας.

Καλωσορίζουμε σήμερα στη Βουλή των Ελλήνων, τους Έλληνες βουλευτές. Κυρίες και Κυρίους. Επανεκλεγέντες και πρωτοεκλεγέντες. Και τους καλωσορίζουμε ή τους ξαναβλέπουμε στην περιπέτεια του δημόσιου βίου που επέλεξαν αλλά και τους επέλεξαν. Του δημόσιου βίου… Να τι λέει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος που κόσμησε με το πνεύμα του αυτήν την αίθουσα για το δημόσιο βίο προλογίζοντας το έργο του “Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος”:

“Το ιστορικό τούτο δοκίμιο το χρωστούσα στον εαυτό μου. Ήθελα και έπρεπε να γνωρίσω κάπως καλύτερα τον αρχαίον Έλληνα, και ειδικότερα, τα βήματα που έκαμε στο δρόμο, όπου στήνονται οι πιο πολλές ενέδρες. Ο δρόμος αυτός είναι ο δημόσιος βίος, η πολιτική. Ο Έλλην είναι ακριβώς εκείνος που έκαμε τον βίο του ανθρώπου δημόσιο. Πριν από τον Έλληνα, ούτε ο πανίσχυρος Ένας, ο απόλυτος κύριος μιας χώρας, δεν ήταν δημόσιος. Ο Φαραώ ήταν κρυμμένος.”

Σε αυτή την πορεία δεν είμαστε μοναδικοί, ούτε πρωτοφανείς. Αποτελούμε ιστορικά ένα προσωρινό κομμάτι, εμείς «τα βιαστικά και άπειρα όντα της στιγμής», του κοινοβουλευτισμού στη χώρα μας, που από πολύ νωρίς, ακόμα και για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, καθιερώθηκε κυρίως μετά το 1844. Η πρόδρομη περιγραφή του κομματικού φαινομένου, ή μάλλον των φατριών που προηγήθηκαν, γίνεται το 1812, όταν ο περιηγητής Χένρι Χόλλαντ ευρισκόμενος εις τα Ιωάννινα πληροφορήθηκε από τον Ιωάννη Βηλαρά την ύπαρξη των τριών ρευμάτων στην Ελλάδα: Οι έμποροι, οι νησιώτες και οι μωραΐτες συμπαθούν τους Άγγλους, οι ρουμελιώτες και οι εγγράμματοι τους Γάλλους, τα λαϊκά στρώματα και ο κλήρος την Ρωσία.

Αξίζει να θυμηθούμε πως η Ελλάδα είναι από τις πρώτες χώρες στον κόσμο που καθιερώνουν το κοινοβουλευτικό σύστημα και την καθολική ψηφοφορία των αρρένων πολιτών, ασχέτως περιουσίας. Και αυτό το δημοκρατικό κοινοβουλευτικό καθεστώς εμβολιάσθηκε στο πολύ αρχαιότερο και καλά εδραιωμένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα της πατρωνείας… Ο εμβολιασμός γέννησε έτσι ένα ιδιότυπο και εξισωτικό μείγμα δημοκρατίας και πελατειακού συστήματος (Γ. Β. Δερτιλής, Ιστορία της Νεότερης και Σύγχρονης Ελλάδας, σ. 593)